مرا به خاک بسپارید...

                          

                          

                         شعرم گریخت 

                        

                         چنان که درخیال نیز به او نمی رسم

                  

                         نشناخته بودم‌اش ، تا اکنون که گریخت. . .
 

                         همیشه خیال می کردم
 

                         این من‌ام که اورا به اوج می برم
 

                         دیدم این اوبود
                         
                          که مرا به بال می آراست
  

                        چه سنگین شده‌ام
 

                         وهیچ احساسی را حس نمی کنم
 

                         و چشمانم ، در برودتِ نگاه
 

                         به شیشه‌های بخارکرده می ماند
 

                        این چه بود که گریخت؟
 

                         شعرم بود ؟ یا جان‌ام؟!
 

                         هرچه بود
 

                         مرا به خاک بسپارید

 

                       مرا به خاک بسپارید